Quantcast
Channel: یک ستاره در هفت آسمان
Viewing all 5950 articles
Browse latest View live

کشف مولکول های آلی پیرامون یک ستاره جوان

$
0
0
* اخترشناسان مولکول های پیچیده ی آلی را در سامانه ی یک ستاره ی جوان و دوردست یافته اند، نشانه ای دگر از آن که ساختارهای بنیادین شیمی زیستی تنها منحصر به سامانه ی خورشیدی ما نبوده و پدیده هایی جهانی‌اند.

اخترشناسان برای نخستین بار مولکول های پیچیده ی آلی -ساختارهای بنیادین زیستی- را در یک قرص پیش‌سیاره ایپیرامون یک ستاره ی جوان یافته اند. این کشف که به کمک آرایه ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما، ALMA) انجام شده، تاکید دوباره ایست بر این که شرایطی که به پیدایش زمین و خورشید انجامیده شرایط یگانه و منحصر به فردی در کیهان نبوده و نیست. این دستاوردها در شماره ی ۹ آوریل ۲۰۱۵ نشریه ی نیچرمنتشر شده اند.
برداشت هنری از قرص پیش‌سیاره ای پیرامون ستاره ی جوان MWC ۴۸۰ - روی تصویر بکلیکید تا اندازه ی بزرگ و "کامل"آن را ببینید.
مشاهدات تازه ی آلمانشان می دهند که قرص پیش‌سیاره ایپیرامون ستاره ی جوانی (۱)به نام MWC ۴۸۰مقدار فراوانی متیل سیانید (استونیتریل، CH3CN) که یک مولکول پیچیده بر پایه ی کربناست را در بر دارد. مقدار متیل سیانید پیرامون MWC ۴۸۰به اندازه ایست که با آن می توان همه ی اقیانوس های زمین را پر کرد.

این مولکول هم خودش و هم همخانواده ی ساده تَرَش، هیدروژن سیانید (HCN)، در حاشیه های بیرونیِ قرص تازه شکل گرفته ی این ستاره یافته شده اند، در ناحیه ای که به باور اخترشناسان همسان با کمربند کوییپرسامانه ی خودمانست - کمربندی از خرده‌سیاره هاییخی و دنباله دارها در ورای نپتون.

دنباله دارها یادگارهای دست نخورده ی شیمی آغازین سامانه ی خورشیدی مربوط به دوران پیدایش سیاره ها را در خود حفظ کرده اند. گمان بر اینست که دنباله دارها و سیارک هایی که از دوردست های سامانه ی خورشیدی می آمدند زمین جوان را با آب و مولکول های آلی بارور کرده و زمینه را برای رویش جانداران آغازین آماده ساختند.

کارین اوبرگ، اخترشناسی از مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونین در کمبریج ماساچوست آمریکا، و نویسنده ی اصلی این پژوهشنامه می نویسد: «بررسی های انجام شده روی دنباله دارها و سیارک هانشان می دهد سحابی خورشیدی که خورشید و سیاره ها را در دل خود پروراند، سرشار از آب و ساختارهای آلی پیچیده بوده.»

«ما اکنون به شواهد بیشتری دست یافته ایم در این باره که همین شیمی در هر جای دیگر کیهان نیز وجود دارد، در مناطقی که می توانند سامانه های ستاره ای نه چندان متفاوت با سامانه ی ما بسازند.» اوبرگ در ادامه می افزاید که مورد MWC ۴۸۰به فریبندگی ویژه ای دارد، زیرا مولکول هایی که در آنیافته شده را با همین غلظت در دنباله دارهای سامانه ی خورشیدی هم یافته ایم.»

آسمان پیرامون ستاره ی MWC ۴۸۰در
صورت فلکی گاو- تصویر بزرگ تر
ستاره ی MWC ۴۸۰که جرمش به حدود دو برابر جرم خورشید می رسد، با ۴۵۵ سال نوری فاصله از زمین، در منطقه ی ستاره زای صورت فلکی گاو (ثور) جای دارد. قرص مواد پیرامون آن در نخستین گام های شکل گیری به سر می برد، یعنی تازه از دل سحابی سرد و تاریک گاز و غباری که در آن چگالیده شده بود بیرون آمده.

هنوز در بررسی های انجام شده به کمک آرایه ی آلما و دیگر تلسکوپ ها نشانه ی روشن و آشکاری از سیاره زایی در آن دیده نشده گرچه شاید رصدهای دقیق تر و با وضوح بالاتر بتواند ساختارهایی همانند "HL گاو"که همین سن را دارد را در آن پیدا کند. [درباره ی HL گاو اینجا خوانده بودید: * بهترین عکسی که تاکنون از تولد سیاره ها پیرامون یک ستاره گرفته شده]

اخترشناسان چندیست که دریافته اند ابرهای سرد و تاریک میان‌ستاره ای کارخانه هایی بسیار کارآمد برای ساخت مولکول های آلی پیچیده هستند- از جمله گروهی از مولکول ها که به نام سیانیدشناخته می شوند. سیانیدها، و به ویژه متیل سیانید، از این رو مهمند که دارای پیوندهای کربن-نیتروژنهستند، پیوندهایی که نیاز اصلی برای ساخت اسید آمینه ها، بنیان پروتئین هاو اجزای ساختمانی زندگی به شمار می آیند.

تا امروز این نکته نامشخص مانده که آیا این مولکول های آلی پیچیده به طور معمول در محیط پرانرژی یک سامانه ی ستاره ای نوساز که در آن، امواج ضربه ای و پرتوهای شدید به سادگی پیوندهای شیمیایی را می شکنند، دوام می آورند یا نه.

اکنون اخترشناسان به کمک حس‌مندی چشمگیر آلما (۲)می توانند از روی تازه ترین مشاهدات ببینند که این مولکول ها نه تنها زنده می مانند، بلکه رشد کرده و شکوفا هم می شوند.

نکته ی مهم اینجاست که مولکول هایی که آلما شناسایی کرده بسیار فراوان تر از چیزیست که در ابرهای میان‌ستاره ای یافته می شوند. این نشان می دهد که قرص های پیش‌سیاره ای در روند ساخت مولکول های پیچیده ی آلی بسیار کارآمد بوده و نیز می توانند آن ها را در بازه های زمانی به نسبت کوتاه پدید آورند. (۳)

به باور اخترشناسان همچنان که این سامانه به رشدش ادامه می دهد، به احتمال بسیار مولکول های آلی خود را در دل دنباله دارها و اجرام یخی‌اش پنهان کرده و آن ها را به گونه ای امن به محیط هایی بسیار زاینده تر خواهد رساند.

اوبرگ در پایان می گوید: «ما از روی بررسی فراسیاره ها دریافته ایم که سامانه ی خورشیدی از دید شمار سیاره ها و فراوانی آب، سامانه ی یگانه ای نیست. اکنون دیگر می دانیم که از نظر شیمی آلی [هم] یگانه نیست. یک بار دیگر به ما گوشزد شد که مورد ویژه ای نیستیم. از دیدگاه یک موجود زنده، این خبر خوبی است.»

در این ویدیو، برداشتی هنری از همین قرص پیش‌سیاره ای را می بینید. برای دریافت ویدیو در اندازه ها و نگارش های گوناگون به این پیوندبروید:

-------------------------------------------------
یادداشت ها:
۱)این ستاره تنها حدود نیم میلیون سال سن دارد، در حالی که خورشید ما بیش از چهار میلیارد سال از عمرش می گذرد. نام MWC ۴۸۰به کاتالوگ مونت ویلسون از ستارگان A و Bبا خطوط طیفی درخشان هیدروژناشاره دارد.

۲)آلما می تواند پرتوی کم‌توان با طول موج های میلیمتری که به گونه ی طبیعی از مولکول ها در فضا گسیلیده می شود را ببیند. اخترشناسان برای نماهای این پژوهش تازه تنها یک بخش از ۶۶ آنتن آلما را آن هم هنگامی که در پیکره بندی رزولوشن پایین خود بود به کار بردند. بررسی های بیشتری که با بهره از توانمندی های کامل آلما بر روی این قرص پیش‌سیاره ای و قرص های پیش‌سیاره ای دیگر انجام خواهد شد جزییات بیشتری را درباره ی دگرگونی و فرگشت شیمیایی و ساختاری ستارگان و سیاره ها آشکار خواهد کرد.

۳)این رشد سریع برای پیشی گرفتن از نیروهایی که می توانند پیوندهای مولکولی را بشکنند یک نیاز بنیادین است. همچنین، این مولکول ها در یک بخشِ به نسبت آرامِ قرص یافته شده اند، تقریبا ۴.۵ تا ۱۵ میلیارد کیلومتر دورتر از ستاره ی مرکزی. گرچه شاید این ابعاد در همسنجی با سامانه ی خورشیدی بسیار بزرگ باشد ولی درست در همان ناحیه ی شکل گیری دنباله دارهای MWC ۴۸۰جا می گیرد.

واژه نامه:
organic molecule - protoplanetary disc - star - tacama Large Millimeter/submillimeter Array - ALMA - Earth - Sun - Nature - MWC 480 - methyl cyanide - CH3CN - carbon - molecule - hydrogen cyanide - HCN - Kuiper Belt - planetesimal - comet - Solar System - Neptune - planet - asteroid - water - solar nebula - Karin Öberg - Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics - Taurus - star-forming region - planet formation - HL Tauri - cyanide - nitrogen - amino acid - protein - chemical bond - molecule - Mount Wilson Catalog - B and A star - hydrogen - spectra - wavelength - antenna


جواهری که شارل مسیه آن را نادیده گرفت

$
0
0
این تصویر در دو اندازه ی دیگر: بزرگ- بزرگ تر
کهکشان مارپیچی میله ایNGC ۲۹۰۳تنها حدود ۲۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. این کهکشانِ پرطرفدار در میان ستاره شناسان آماتور، در صورت فلکی شیر (اسد) که صورت فلکی بهارانه ی نیمکره ی شمالی است، نزدیکبالای سر شیر جای دارد. این بخش از این صورت فلکی گاهی همانند یک علامت پرسش وارونه یا یک داس در آسمان دیده می شود.
NGC ۲۹۰۳ یکی از کهکشان های درخشان آسمان نیمکره ی شمالی است ولی با شگفتی تمام، در کاتالوگی که شارل مسیه از اجرام درخشان آسمانتهیه کرده بود جایی ندارد.
این تصویر رنگیناز پشت یک تلسکوپ کوچک روی زمین گرفته شده و بازوان مارپیچی شکوهمند NGC ۲۹۰۳ را نشان می دهد که با خوشه های جوان و آبی فام ستاره ای و مناطق صورتی رنگ ستاره زایی آراسته شده اند. همچنین جزییاتی فریبنده از هسته ی درخشان این کهکشانرا در تصویر می بینیم که آمیزه ای چشمگیر از خوشه های پیر و جوان ستاره ای با انبوه ابرهای گاز و غبار است.
در واقع NGC ۲۹۰۳ یکی از کهکشان هاییست که فعالیت های ستاره زاییدر نزدیک مرکزش با آهنگی استثنایی انجام می شود و در طیف هایرادیویی، فروسرخ، فرابنفش و پرتو X هم می درخشد.
کهکشان NGC ۲۹۰۳ با پهنایی حدود ۸۰ هزار سال نوری، اندکی کوچک تر از راه شیری ما است.

واژه نامه:
NGC 2903 - Barred spiral galaxy - constellation Leo - lion - question mark - sickle - Charles Messier - galaxy - spiral arm - star cluster - star forming region - core - star formation - radio - infrared - ultraviolet - x-ray - Milky Way

منبع: apod.nasa.gov

ناهید و هفت خواهر

$
0
0
این روزها سیاره ی ناهید (زهره) به هنگام غروب آفتاب در افق باختری می درخشد. برای یافتن این خواهر سیاره ی زمینتنها کافیست در تاریک و روشن هوا به دنبال تابناک ترین ستاره ی شامگاهی بگردید [ناهید سیاره است نه ستاره، ولی از دیرباز هنگامی که پس از غروب آفتاب در افق باختری دیده می شد آن را به نام ستاره ی شامگاهی، و هنگامی که در افق خاوری پیش از سر زدن آفتاب دیده می شد، ستاره ی بامدادی می خواندند- م]
ناهید این شب هابسیار به خوشه ی پروینهم نزدیک شده. عکسی که اینجا می بینید همین چند روز پیش از نزدیک شهر لیشدر مرکز کشور آلمانگرفته شده و ناهید را نشان می دهد که با فروغش آسمان شبانه ی بهاری را از آن خود کرده. ستارگان خوشه ی کوچک پروین که به نام هفت خواهران نیز شناخته می شوند در بالای سر ناهید می درخشند.
در سمت چپ ناهید نیز شاخه های جوانه زده یدرختان، ستاره ی دبران -چشم گاو نر (ثور)- و خوشه ی ۷-مانندِ قلائصرا در بر گرفته اند.

عکس از: بابک تفرشی 


واژه نامه:
Venus - Babak Tafreshi - Earth - planet - twilight - evening star - Pleiades star cluster - Seven Sisters - star - Aldebaran, - Taurus - Bull - Hyades star cluster

منبع: apod.nasa.gov

حباب سبز در دل فضا

$
0
0
* در این تصویر فریبنده و زیبا که با تلسکوپ بسیار بزرگ (VLT) گرفته شده، سحابی سیاره ای سبزفام IC ۱۲۹۵ را می بینیم که یک ستاره ی کم نور و رو به مرگ را در بر گرفته. فاصله ی IC ۱۲۹۵ از زمین ۳۳۰۰ سال نوریست و این پرجزییات ترین عکسی است که تاکنون از آن گرفته شده.
این تصویر در اندازه ی بزرگ تر- اندازه های دیگر را در این پیوندببینید 
ستارگانِ هم‌جرم خورشید در پایان زندگی کوتوله های سفیدکم نوری از خود به جا می گذارند. ولی تا پیش از رسیدن به این مرحله، لایه های بیرونی خود را به درون فضا پس می زنند و تا مدتی، به اندازه ی چند ده هزار سال، ابر برافروخته ی زیبا و رنگینیاز گازهای یونیده آن ها را در بر خواهد گرفت؛ این ابر به نام سحابی سیاره ای یا سیاره‌نماشناخته می شود.

در این تصویر تلسکوپ وی‌ال‌تی (VLT) سحابی سیاره ای IC ۱۲۹۵ در صورت فلکی سپررا می بینید. پوسته ی چند لایه و نامعمول این سحابی به آن سیمایی همانند یک میکروبدر زیر میکروسکوپ داده، با لایه هایی که نمایانگر غشاهایآنند.

این حباب ها انباشته از گازی‌اند که روزگاری جو ستاره را ساخته بود. این گاز در اثر واکنش های همجوشیناپایدار درون هسته ی ستاره پس زده شده که مانند "آروغ"های بزرگ گرماهسته ای، به آزاد شدن ناگهانی انرژی می انجامیدند. برافروختگی این گاز هم در اثر تابش پرتوهای شدید فرابنفشی است که از ستاره ی مرکزی گسیلیده می شود. عنصرهای شیمیایی گوناگون در رنگ های گوناگون می درخشند و پرتوی سبزفام شبحگونی که چنین رنگی را به IC ۱۲۹۵ داده نیز از اکسیژنیونیده گسیلیده شده است.

پسمانده ی هسته ی ستاره همان نقطه ی روشن آبی-سفیدی است که در مرکز تصویر، در قلب سحابی دیده می شود. این ستاره دارد به یک کوتوله ی سفید کم نور تبدیل می شود که آرام آرام سرد شده و پس از چند میلیارد سال هم به کلی خاموش خواهد شد.

ستارگانی که جرمی برابر خورشید تا هشت برابر آن دارند، در پایان زندگی، سحابی های سیاره ای به گرد خود می سازند. خورشید اکنون ۴.۶ میلیارد سال سن دارد و شاید بتواند تا چهار میلیارد سال دیگر هم زنده بماند.

در این ویدیو، بخشی از آسمان در صورت فلکی سپر بزرگنمایی شده و به این سحابی می رسد. برای دریافت ویدیو به این پیوندبروید.

سحابی های سیاره ای (یا سیاره نما) با وجود نامشان، هیچ ارتباطی به سیاره هاندارند. این واژه ی توصیفی از همان آغاز یافته شدن این اجرام به کار می رفت زیرا از پشت تلسکوپ های آن روزگار بسیار همانند سیاره های اورانوسو نپتوندیده می شدند، و البته این نام به اندازه ی کافی گیرا بوده که تا امروز هم دوام بیاورد. (۱)هر چند که دانشمندان در همان نخستین رصدهای طیفی سده ی نوزدهم پی بردند که این اجرام گازهایی برافروخته اند.

این عکس توسط تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی، VLT)در رصدخانه ی جنوبی اروپا (ESO) در بیابان آتاکامای شمال شیلی، و با بهره از دستگاه FORS (طیف نگار کاهنده ی کانون) گرفته شده و یک همگذاری از سه نوردهی با فیلترهای گوناگونی است که نور آبی (به رنگ آبی)، نور دیدنی یا مریی (به رنگ سبز) و نور سرخ (به رنگ سرخ) را از خود می گذراندند.

-------------------------------------------------
یادداشت:
۱)حتی رصدگران گذشته مانند ویلیام هرشلکه خود چندین سحابی سیاره ای را یافته و ریشه و ساختارشان را بررسی کرده بود نیز می دانستند که این ها به راستی سیاره هایی نیستند که به گرد خورشید بچرخند زیرا نسبت به ستارگان پیرامون هیچ حرکتی نمی کردند.

واژه نامه:
ESO - Very Large Telescope - planetary nebula - IC 1295 - star - constellation of Scutum - The Shield - Sun - dwarf star - ionised gas - VLT - micro-organism - microscope - membrane - cel - fusion reaction - thermonuclear - belche - ultraviolet - element - oxygen - core - nebula - planet - Uranus - Neptune - spectroscopic observation - ESO - Atacama Desert - FORS - FOcal Reducer Spectrograph - William Herschel

این چشم انداز ارزش یک سفر دشوار را داشت

$
0
0
این تصویر در دو اندازه ی دیگر: بزرگ- بزرگ تر
این چشم انداز ارزش یک سفر سخت و چالش برانگیز را داشت.
عکاس این نما که از نقطه ای نزدیک به ستیغ آتشفشان سانتاماریادر گواتمالاگرفته شده، برای رسیدنبه آنجا ناگزیر به مبارزه ای تنها و بی‌امان با بادهای تند، دماهای پایینو اکسیژن کمبود، در حالی که تجهیزات یک دوربین حس‌مند را نیز بر دوش می کشید. 
ولی سرانجام در ساعت های آغازین بامداد ۲۸ فوریه موفق به ثبت این چشم‌انداز خیره کنندهکه نفس را در سینه حبس می کند شد.
بر روی زمین شش تا از آتشفشان های کمان آتشفشانی آمریکای مرکزیرا می بینیم، از جمله فوئگو (آتشفشان آتش) که در حال فوران در دورست است. [اینجا تصویر نزدیک تری از آن را دیده بودید: * فوران آتش زیر پای ستارگان]
در چشم انداز آسمان که چند دقیقه بعد و از همگذاری چند نوردهی پدید آمده، چیزهایی بسیار دورتر به چشم می خورد: ستارگان بی شمار به همراه نوار مرکزیکهکشان راه شیریکه به طور افقی در بالای سر جای گرفته.

واژه نامه:
oxygen - volcano Santa Maria - Guatemala - volcanoe - Central America Volcanic Arc - Fuego - Volcano of Fire - central band - Milky Way Galaxy - star

منبع: apod.nasa.gov

نگاهی نو به تولد خشونت بار ماه

$
0
0
* یافته های تازه نشان می دهد که برخورد تئابه زمین جوان آنقدر خشن بود که ابرِ پدید آمده از خرده های برخورد، پیش از آرام گرفتن و شکل دادن ماه، به طور کامل در هم آمیخته بوده.
این نمای هنری برخورد میان دو جرم سیاره ای را نشان می دهد. به باور دانشمندان، کره ی ماه در پی یک چنین برخوردی که ۱۵۰ میلیون سال پس از پیدایش سامانه ی خرشیدی، میان زمین و یک جرم دیگر رخ داد پدید آمد
هنوز ۱۵۰ میلیون سال از پیدایش سامانه ی خورشیدینگذشته بود که جرمی غول پیکر به بزرگی سیاره ی بهرام (مریخ) به زمین برخورد کرد و با آن یکی شد. در پی این رویداد، ابری غول آسا از سنگ و خاک به فضا رفت. همین ابر بود که سرانجام ذراتش به هم پیوستند و کره ی ماه را ساختند.

این نظریه با نام "برخورد بزرگ"، حدود ۳۰ سال است که دانشمندان سیاره ای را کاملا راضی نگه داشته- البته تنها با یک ایراد. اگرچه این سناریو با نگاه به اندازه ی ماه و فیزیک مدارش به گرد زمین، منطقی به نظر می رسد، ولی اگر همنهش ایزوتوپیماه و زمین -هم ارز زمین شناسی "اثر انگشت"DNA- را با یکدیگر بسنجیم، کار کمی مشکل می شود. دقیق تر بگوییم، زمین و ماه بیش از اندازه همانند یکدیگرند.

چشمداشت دانشمندان مدت ها این بوده که ماه می بایست "اثر انگشت"ایزوتوپی آن جرم بیگانه را در خود داشته باشد. چون آن جرم که به نام «تئا»خوانده شده از یک جای دیگرِ سامانه ی خورشیدی آمده بوده، پس احتمالا اثر انگشت ایزوتوپی‌اش بسیار با زمین جوان متفاوت بوده.

اکنون گروهی از دانشمندان در دانشگاه مریلند (UMD)یک اثر انگشت ایزوتوپی تازه برای ماه به دست آورده اند که می تواند تکه ی گمشده ی این جورچین را به ما بدهد. آنان با تمرکز بر یکی از ایزوتوپ هایتنگستنکه هم در ماه و هم در زمین یافته شده، برای نخستین بار مدل پذیرفته شدی پیدایش ماه را با همسانی نامنتظره ی اثر انگشت های ایزوتوپی ماه و زمین آشتی دادند. یافته های آنان نشان می دهد که برخورد تئا به زمین جوان آنقدر خشن بود که ابرِ پدید آمده از خرده های برخورد، پیش از آرام گرفتن و شکل دادن ماه، به طور کامل در هم آمیخته بوده (مخلوط شده بوده). این یافته ها در پیش-نگارش آنلاینِ روز ۸ آوریل ۲۰۱۵ نشریه ی نیچرمنتشر شده است.

ریچارد واکر، استاد زمین شناسی در UMD و یکی از نویسندگان این پژوهش می گوید: «مشکل اینست که زمین و ماه از دیدگاه اثر انگشت های ایزوتوپی بسیار همسانند، که نشان می دهد هر دو از موادی همسان که در آغاز تاریخ سامانه ی خورشیدی گرد آمده بوده درست شده اند. این غافلگیرکننده است، زیرا انتظار می رود آن جرمِ هم-اندازه ی بهرام که ماه را پدید آورد بسیار متفاوت بوده باشد. پس معما اینجاست که زمین و ماه نمی بایست به این اندازه همسان باشند.»

در سال های گذشته چندین نظریه ی گوناگون درباره ی دلیل همسانی ایزوتوپی زمین و ماه ارایه شده: شاید آن برخورد یک ابر غول پیکر خاک و خرده سنگ پدید آورده بوده که کاملا با زمین در آمیخته و سپس بعدها فشرده شده و ماه را ساخته بوده. یا شاید تئا -به گونه ای شانسی- از دید ایزوتوپی همسان با زمین بوده. و نظریه ی سوم هم می گوید شاید ماه از مواد خود زمین پدید آمده بوده نه تئا، گرچه در آن صورت برخورد می بایست برخوردی بسیار نامعمول بوده باشد.

واکر و گروهش برای یافتن یک توضیح به سراغ پدیده ی شناخته شده و بررسی شده ی دیگری رفتند که در آغاز تاریخ سامانه ی خورشیدیرخ داده بود. شواهد نشان می دهند که هم زمین و هم ماه پس از برخورد اصلی مواد افزوده ای گرد آورده بودند، و زمین بیش از ماه از این خاک و خرده سنگ ها به دست آورد. این مواد تازه مقدار فراوانی تنگستن داشتند، ولی مقدار به نسبت کمی از آن، یک ایزوتوپ سبک تر به نام تنگستن-۱۸۲ بود. با کنار هم گذاشتن این دو مدرک، چشمداشت این خواهد بود که زمین مقداری کمتری تنگستن-۱۸۲ داشته باشد تا ماه.

و چنان چه انتظار می رفت، واکر و گروهش با مقایسه ی سنگ های ماه و زمین دریافتند که به راستی هم نسبت تنگستن-۱۸۲ در ماه بیشتر از زمین است. هرچند نکته ی کلیدی اینست که چقدر بیشتر؟

واکر می گوید: «تفاوت کوچک ولی چشمگیر میان همنهش ایزوتوپ تنگستن ماه و زمین کاملا با مقدار متفاوت موادی که زمین و ماه در آن برخورد به دست آوردند همخوانی دارد. این بدان معناست که درست پس از شکل گیری ماه، همنهش ایزوتوپی آن دقیقا با گوشته ی زمین یکی بوده.»

این یافته از این اندیشه پشتیبانی می کند که توده ی مواد پدید آمده در برخورد، که بعدها ماه را تشکیل داد، می بایست پیش از فشرده و سرد شدن ماه کاملا مخلوط شده باشد. این می تواند هم دلیل همسانی کلی در اثر انگشت های ایزوتوپی و هم اندک تفاوت در تنگستن-۱۸۲ را توضیح دهد.

این یافته همچنین این اندیشه ها را هم رد می کند که ساختار تئا با زمین یکسان بوده، و یا این که ماه از موادِ زمینِ پیش از برخورد درست شده. در هر دو مورد، بسیار بعید است که چنین همبستگی خوبی میان تنگستن-۱۸۲ و مقدار مواد گرد آمده توسط ماه و زمین پس از برخورد برقرار باشد.

واکر می گوید: «این دستاورد ما را یک گام در راه شناخت پیوند خانوادگی نزدیک میان زمین و ماه جلوتر می برد. ما هنوز نیاز به بررسی جزییات داریم ولی شک نیست که سامانه ی خورشیدی ما در آغاز تاریخش جای بسیار پرخشونتی بوده.»

در همین زمینه: 

واژه نامه:
solar system - Mars - Earth - isotopic composition - DNA - fingerprint - moon - isotope - Tungsten - UMD - Theia - Nature - Richard Walker - Tungsten-182 - mantle -

منبع: sciencedaily

دو لکه سفید و اسرارآمیز سرس با هم تفاوت دارند

$
0
0
* راز لکه های روشن و ناشناخته ی روی سطح سیاره ی کوتوله یسرسپیچیده تر شده. تصاویر فروسرخ نشان می دهند که این دو لکه دارای ویژگی های گرمایی متفاوتی هستند.
این نماها با بهره از طیف سنج فروسرخ و دیدنی داون (VIR) گرفته شده اند و دو ناحیه از سطح سرس که دربر دارنده ی لکه های روشن است را نشان می دهند. نماهای ردیف بالا، ناحیه ای که لکه ی شماره ۱ در آنست را نشان می دهند و نماهای ردیف پایین، ناحیه ی لکه ی شماره ۵ را. منبع: ناسا
فضاپیمای داون ناسا (Dawn)هم اکنون در مدار گردش به دور این سیاره ی کوتوله که در کمربند سیارک هامیان بهرامو مشتریجای دارد است. دانشمندان این ماموریت تازه ترین دستاوردهای این فضاپیما را دیروز در نشست عمومیانجمن اروپایی علوم زمیندر ویناتریشارایه کردند.

این دو لکه ی روشنروی سطح که به نام های ویژگی شماره یک و ویژگی شماره پنج خوانده شده اند در تصاویر نور دیدنی (مریی) همانند دو لکه ی بسیار درخشان در همسنجی با دیگر بخش های خاکستری رنگ سرس دیده شده و به گمانه زنی هایی انجامیده اند درین باره که شاید جایگاه هایی به نام یخ‌فشان (cryovolcano) باشند که از آن ها آب و یخ بیرون می زند.

لکه ای که اکنون به نام شماره ۵ نامیده شده
و از دو لکه ی جداگانه و کنار هم تشکیل شده.
تصویر بزرگ تر
اکنون فدریکو توسی که با طیف سنجفروسرخو دیدنی داون (VIR) کار می کند، با ارایه ی تصاویر فروسرخ از این دو لکه، به سنجش ویژگی های گرمایی آن ها پرداخته است. وی در نشستی رسانه ای گفت: «آنچه ما یافته ایم اینست که لکه ی روشن شماره یک در تصویر گرمایی همانند یک لکه ی تیره دیده می شود.» به بیان دیگر، لکه ی شماره یک بسیار سردتر از پیرامونش است.

ولی لکه ی شماره پنج که در تصاویر نور دیدنی (مریی) به شکل دو لکه ی جداگانه و کنار هم دیده می شد، در تصاویر فروسرخ اصلا دیده نمی شود. به گفته ی توسی: «لکه ی شماره پنج هیچ رفتار گرمایی ویژه ای نشان نمی دهد.» یعنی همدمای پیرامونش است. فاصله ی کنونی فضاپیمای داون از سرس بیش از آنست که بشود تعیین کرد آیا این بدین خاطر است که لکه های شماره یک و پنج از موادی متفاوت ساخته شده اند، یا به دلیل ساختار متفاوت سطح پیرامونشان است.

فضاپیمای داون که تازه از پشت سمتِ تاریک سرس بیرون آمده، چند روز پیش عکس تازه ای از آن گرفت که هلال باریکی از سطح روشنش را نشان می داد. در ماه های آینده، داون باز هم به سرس نزدیک تر خواهد شد و نگاه هایی دقیق تر به این لکه ها و دیگر جاهای سطح آن خواهد انداخت. این فضاپیما همچنین به دنبال نشانه هایی از توده های بخار آبی خواهد گشت که چنان چه پیش از این توسط تلسکوپ فضایی هرشلدیده شده بود، از سطح این سیاره ی کوتوله بیرون می پاشند. [خواندید: * از سطح سیاره کوتوله "سرس"بخار آب بیرون می زند]

به دلیل نبودِ داده های پُروضوح در این زمان، توسی و همکارانش در نتیجه گیری قطعی درباره ی سرشت این لکه ها دودل‌اند. او می گوید: «بر پایه ی نشانه های کنونی، این لکه های روشن روی سطح سرس به گونه ی متفاوتی رفتار می کنند.» «پیش از آن که به یخ‌فشان یا پدیده ی شگفت دیگری استناد کنیم، باید دوراندیشی (احتیاط) کرده و امکان های ساده را کنار بگذاریم.»
این نقشه از سرس با بهره از نماهایی درست شده که فضاپیمای داون پیش از ورود به مدار سرس از آن گرفته بود. چنانچه می بینید، دهانه ی چندان بزرگی روی آن وجود ندارد. تصویر بزرگ تر- منبع: ناسا
داون همچنین از جزییات شگفت انگیز دیگری درباره ی سرس هم پرده برداشته، چیزهایی مانند نبودِ ظاهری دهانه های بزرگ روی سطح آن. این فضاپیما پیش از سرس با یک جرم کوچک تر -سیارکوستا- دیدار کرده بودو به گفته ی کریستوفر راسل از ماموریت داون، با آن که شمار و اندازه ی نسبی دهانه هاروی هر دو جرم باید یکسان باشد، ولی این گونه نیست.

راسل می گوید: «هنگامی که بزرگی دهانه های سرس را با دهانه هایی که روی وستا دیدیم می سنجیم، متوجه کمبود دهانه های بزرگ روی سرس می شویم.» وی می افزاید: «این چیزیست که ما باید برای گام بعدی ماموریت علمی، درباره اش بیشتر بیاموزیم.»


واژه نامه:
dwarf planet - Ceres - infrared - NASA - Dawn spacecraft - asteroid belt - Mars - Jupiter - European Geosciences Union General Assembly - VIR - watery volcano - cryovolcano - Federico Tosi - Visible and Infrared Spectrometer - volcano - watery plume - Herschel space telescope - asteroid - Vesta - Christopher Russell -

منبع: newscientist

در سیاره بهرام هر صبح می توان از خاک، "آب"برداشت کرد

$
0
0
* خودروی کنجکاویناسا نشان داده که هر شب، آب مایع درون خاک بهرام (مریخ)جمع شده و روز بعد بخار می شود.
* اگر کاوشگرهای آینده هم این چرخه ی آب را تایید کنند بدان معنا خواهد بود که روزی فضانوردان خواهند توانست آب آشامیدنی خود را از خاک این سیاره به دست آورند.

دانشمندان سیاره ای شواهد بسیاری از وجود آب یخ زده در قطب های بهرام، و بخار آب در جو این سیاره یافته اند. ولی یافتن آب مایع کار سخت تری بوده، زیرا هم دما و هم فشار هوا روی سطح این سیاره بسیار پایین است.
کنجکاوی نشان داده که در شب های سرد بهرام، آب
مایع زیر خاک سیاره جمع می شود

ولی دانشمندان دریافته اند که خاک بهرام دارای نمک های پرکلراتاست که نقطه ی یخ زدگی آب را پایین می برند، این بدان معناست که شرایط سطح سرد سیاره مانع مطلقی برای آب مایع نیست.

تصاویر کاوشگر سطح نشین فینیکس (یا فونیکس) ناسادر سال ۲۰۰۹ نشانگر قطره های آب روی یکی از پایه هایش بود، ولی چیزی که دیده شد می توانست یخ هم بوده باشد، از همین رو پرونده ی آب مایع بدون نتیجه ماند.

شب های بهرام
بنابراین خاویر مارتین تورس از دانشگاه فنی لولئودر کیرنای سوئد، به همراه همکارانش، شرایط آب و هوایی بهرام در نخستین سال بهرامی کنجکاوی را بررسی کردند. آن ها برای این کار با بهره از ایستگاه دیدبانی محیطی خودرو (REMS)، نمناکی (رطوبت) و دمای هوا و سطح را اندازه گرفتند.

آن ها دریافتند که در زمستان بهرام، شرایط سرد ولی نمناک شب های سیاره به آب مایع اجازه می دهد تا در ژرفای ۵ سانتی متری زیر خاک  سطحی پایدار بماند. دوره های پایداری کوتاه تری هم در فصل های دیگر امکان پذیر است.

این گروه نشان دادند که پرکلرات کلسیمدر خاک باعث درآشامیدن (جذب) آب از جو، و تبدیل آن به یک محلول نمکی یا همان آب‌نمکمی شود. این فرآیند نم‌آشامی (deliquescence) نام دارد. هنگامی که خورشید سر می زند و دما بالا می رود، این آب بخار شده، به جو باز می گردد و این چرخه را از نو می آغازد.

به گفته ی مارتین-تورس، کنجکاوی نمی تواند این آب را به طور مستقیم بسنجد: «ما به تولید شرایط آب‌نمک پی بردیم، ولی اگر بخواهیم آن را به طور مستقیم بسنجیم، نیاز به گونه ای [روش] اندازه گیری داریم.» برای نمونه، ابزاری که بتواند تغییرات رسانایی الکتریکیرا جستجو کند.

یک محلول آب‌نمک
به گفته ی آلفونسو داویلااز بنیاد ستی (SETI) در مانتین ویوی کالیفرنیا، شواهد بسنده برای اطمینان یافتن از وجود آب مایع در سطح کنونی بهرام وجود ندارد، ولی این دستاوردها نشان می دهند که این سیاره در گذشته آبناک تر بوده: «این پژوهش برای من کار جالب توجهی است زیرا نشان می دهد که فرایندهای نم‌آشامی می توانسته در گذشته چشمگیر بوده باشد، در زمانی که آب بیشتری در جو سیاره وجود داشته و دما هم بالاتر بوده.»
قطره های آب بر روی پایه ی کاوشگر فونیکس؟
اگر آب در خاک سیاره ی سرخ باشد، بعید است که میزبان زندگی باشد، زیرا دمای میانگین آنجا ۳۰- سانتیگراد است - سردتر از آن که حتی میکروب های سختی‌دوستِزمینی توان جایگزین‌گرییا سوخت و سازداشته باشند.. داویلا می گوید: «این واقعیت که هیچ ریزاندامگانیروی زمین نمی تواند در دماهای تقریبی زیر ۲۰- سانتیگراد رشد کند نشان می دهد که این می تواند برای زندگی بر پایه آب مرز سختی باشد.»

هر چند این آب شاید روزی به شکوفایی زندگی در سیاره ی سرخ کمک کند. مارتین-تورس هم اکنون در حال کار بر روی یک دستگاه پیشنهادی برای خودروی اگزومارس (ExoMarsسازمان فضایی اروپاست. این خودرو که در سال ۲۰۱۸ راهی بهرام خواهد شد، از یافته های کنجکاوی بهره خواهد گرفت. وی می گوید: «این دستگاه بر پایه ی این پنداشت ساخته شده که با گرفتن آب از جو، می شود برای فضانوردان آب مایع تولید کرد.» 

ظرف های کوچکی که نمک در آن هاست و بر روی خودرو کار گذاشته شده، فرآیند نم‌آشامی طبیعی را همانندسازی خواهد کرد و اگر درست کار کند، فضانوردان آینده هم خواهند توانست همین کار را در مقیاس های بزرگ تر انجام داده و [با فراهم آوردن آب آشامیدنی] به کاوش روی این سیاره بپردازند.

دستاوردهای این پژوهش در نشریه ی نیچر جئوساینس: DOI: 10.1038/NGEO2412


واژه نامه:
Liquid water - Martian soil - NASA - Curiosity rover - water cycle - astronaut - Mars - water vapour - planet - perchlorate salt - Phoenix lander - Javier Martin-Torres - Luleå University of Technology - humidity - Rover Environmental Monitoring Station - REMS - calcium perchlorate - brine - deliquescence - electrical conductivity - Alfonso Davila - SETI Institute - Earth - microbe - replicate - metabolise - European Space Agency - ExoMars

منبع: newscientist

"کوه رازآلود"کیهانی

$
0
0
این تصویر در اندازه ی بزرگ تر
در سحابی کارینا، ۷۵۰۰ سال نوری دورتر از زمین، نبردی میان غبار و ستارگان در جریانست و این ستارگانند که دارند پیروز می شوند.
دقیق تر بگوییم، پرتوهای پرانرژی و بادهای نیرومندی که از ستارگان بزرگ و نوزاد سرچشمه می گیرد در حال پراکنده کردن و از میان بردن این پرورشگاه های غبارآلود ستاره ایهستند، پرورشگاه هایی که خودشان هم در دل آن ها پدید آمده اند.
نمای پیکره ی این ستون ها که در سحابی کاریناجای داشته و به نام "کوه رازآلود"یا Mystic Mountainنامیده شده اند را غبارهای تیره شکل داده، گرچه گاز هیدروژنگذرا (شفاف) در آن بیش از غبار پیدا می شود.
واقعیت اینست که ستون های غباری مانند این بسیار تنُک تر از هوای زمینند و تنها به این دلیل مانند کوهدیده می شوند که مقدار غبارمات میانستاره ای که میان ما و آن هاست به نسبت کمتر است.
در این عکس که تلسکوپ فضایی هابلگرفته و به دست یک آماتور پرتلاش به گونه ی دیجیتالی پرداخته شده (پردازش شده)، یک ناحیه ی درونی از سحابی کارینا را به گستره ی حدود سه سال نوریمی بینیم.
به احتمال بسیار تا چند میلیون سال دیگر، ستارگان به طور کامل بر گرد و غبار چیره خواهند شد و همه ی این کوه غباری از میان خواهد رفت.


واژه نامه:
Mystic Mountain - Dust Pillar - star - Carina Nebula - stellar nursery - hydrogen - gas - interstellar dust - Hubble Space Telescope

منبع: apod.nasa.gov

کهکشان مارپیچی با یک بازو!

$
0
0
این تصویر در اندازه ی بزرگ تر و گسترده تر
در حالی که بیشتر کهکشان های مارپیچی، از جمله کهکشان راه شیریخودمان، دو یا چند بازوی مارپیچی دارند، NGC ۴۷۲۵ تنها یکی دارد.
در این تصویر همنهاده و واضح رنگی، تک بازویاین مارپیچ شکوهمندهمچون حلقه ای نمایان و روشن از خوشه های ستارگان نوزاد آبی فام و مناطق ستاره زایی سرخ فام دیده می شود. این کهکشان شگفت انگیزهمچنین یک ساختار میله ی مرکزی زردفام دارد که از توده ی ستارگان پیرتر تشکیل شده و رگه های تیره ی غبار آن را خط خطی کرده اند.
NGC ۴۷۲۵ بیش از ۱۰۰ هزار سال نوری پهنا دارد و با فاصله ی ۴۱ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی آراسته ی گیسوان برنیکه (گیسو) جای گرفته است.
شبیه سازی هایرایانه ای از چگونگیِ شکل گیری بازوان مارپیچیِ تکی نشان می دهد که با توجه به چرخش کلی کهکشان، این بازوها می توانند نسبت به چرخش کلیکهکشان، هم پیش رونده (leading) باشند و هم پس رونده (trailing). تصویر زیر را ببینید.
در پس زمینه ی این چشم انداز هم یک کهکشان مارپیچی معمولی تر به چشم می خورد.
اگر چرخش کلی کهکشان پادساعتگرد باشد، نمای سمت "پیش رنده"و نمای سمت راست "پس رونده"خواهد بود
واژه نامه:
spiral galaxy - Milky Way - spiral arm - NGC 4725 - spira mirabilis - star cluster - star forming region - central bar - constellation Coma Berenices - Computer simulation - leading - trailing

منبع: apod.nasa.gov

نیم نگاه فضاپیمای داون به قطب شمال سرس

$
0
0
کاوشگر داونناسا (Dawn) پس از گذراندن بیش از یک ماه در مدار سرسو در سمت تاریک این سیاره ی کوتوله، اکنون توانسته چندین عکس از قطب شمالِ روشن از آفتاب این دنیای شگفت انگیز بگیرد. این عکس ها در روز ۱۰ آوریل و از فاصله ی ۳۳۰۰۰ کیلومتری گرفته شده اند و پُروضوح ترین نماهایی هستند که تاکنون از سرس به دست ما رسیده.

* توجه داشته باشید که دو لکه ی روشن و اسرارآمیز سرسهنوز در این عکس ها دیده نمی شوند.

این نماهای پی در پی -که این تصویر پویا (gif) از همگذاری آن ها درست شده- ساختارهای سطح سرس را با وضوحی فزاینده نشان می دهند. تا پیش از ۱۰ آوریل، داون در نیمه ی تاریک سرس به سر می برد و امکان گرفتن عکس در طیف نور دیدنی را نداشت.

داون در روز ۶ مارس ۲۰۱۵ به سرس رسید و نخستین فضاپیمایی نام گرفت که به گرد یک سیاره ی کوتوله چرخیده. این فضاپیما پیش از این ۱۴ ماه از ۲۰۱۱ و ۲۰۱۲ را به کاوش و بررسی سیارکغول پیکر وستاگذرانده بود. بدین ترتیب داون تنها فضاپیمایی است که به گرد دو جرم بیرون از سامانه ی زمین و ماه چرخیده.

سرس با قطر میانگین حدود ۹۵۰ کیلومتر، بزرگ ترین جرم در کمربند اصلی سیارک هااست که میان بهرامو مشتریجای گرفته. کاوشگر داون با روشن کردن موتور پبشران یونیخود، عملیات رسیدن به نخستین مدار علمی‌اش به گرد سرس را آغازیده و در ۲۳ آوریل به این مدار خواهد رسید. این مدار در فراز ۱۳۵۰۰ کیلومتری سطح سرس است و داون تا ۹ ماه می در آن خواهد ماند. پس از ۹ می، مانور بعدی فضاپیما برای رفتن به مداری پایین تر آغاز خواهد شد.


واژه نامه:
Dawn - Ceres - dwarf planet - NASA - north pole - asteroid - Vesta - main asteroid belt - Mars - Jupiter - ion propulsion system 

منبع: nasa

خوشه ستاره ای با دو یار همراه

$
0
0
این تصویر در اندازه ی بزرگ تر
خوشه های ستاره ای کروییا کهکشانی جوانند. این اجرام دسته ای ستاره اند که همگی با هم نزدیک صفحه ی راه شیری به دنیا آمده اند ولی با گذشت زمان، کِشندهای کهکشانی و برهم کنش های گرانشی اعضای آن ها را یکی یکی به بیرون پرتاب کرده و شمارشان به گونه ای پیوسته کم و کم تر می شود.
در واقع خوشه ی کروی درخشان درون این تصویرکه به نام مسیه ۴۶ یا M۴۶ شناخته می شود، با حدود ۳۰۰ میلیون سال سن، هنوز چند صد ستاره دارد که در گستره ای به پهنای نزدیک به ۳۰ سال نوری گرد آمده اند. ام ۴۶ که با حدود ۵۰۰۰ سال نوری فاصله از ما، در راستای صورت فلکیکشتی‌دُمدیده می شود، گویا چیزهایی هم دارد که با سن اندکش جور در نمی آیند.
در این نمای زیبا، یک لکه ی دایره ای رنگارنگ در بالا، سمت راست مرکز خوشه دیده می شود. این لکه یک سحابی سیاره ای به نام NGC ۲۴۳۸است. در چارگوش کوچک بالا هم یک سحابی سیاره ای کم نورتر را می بینیم که PK231+4.1 نام دارد. این سحابی در چارچوب پیوست کمی بزرگ تر نمایانده شده.
سحابی های سیاره ای یا سیاره نما مرحله ی کوتاه و پایانی زندگی چند میلیاردساله ییک ستاره ی خورشیدسانند، مرحله ای که در آن، سوخت هیدروژن هسته ی ستاره دیگر ته می کشد.
همچنین، فاصله ی سحابی NGC ۲۴۳۸ از زمین تنها ۳۰۰۰ سال برآورد شده و با سرعتی متفاوت با سرعت اعضای خوشه ی ام۴۶ حرکت می کند. 
[از آن جایی که عمر هیچ یک از ستارگان این خوشه به نیم میلیارد سال هم نمی رسد و هنوز زود است که به سحابی تبدیل شوند، پس سحابی NGC ۲۴۳۸ و همنوع کم نورترش (PK231+4.1) عضو خوشه نبوده] و احتمالا تنها از روی شانسنزدیک به خط دید ما از خوشه ی ام۴۶ دیده می شوند.

سحابی NGC ۲۴۳۸ را اینجا ببینید: * یک سحابی زیبای سیاره نما 

واژه نامه:
M46 - Galactic star cluster - open star cluster - star - plane - Milky Way - galactic tide - gravitational interaction - constellation Puppis - planetary nebula - NGC 2438 - PK231+4.1 - sun - hydrogen

منبع: apod.nasa.gov

نخستین نشانه ها از برهمکنش ماده تاریک با خودش

$
0
0
* به نظر می رسد دانشمندان برای نخستین بار ماده ی تاریک را در حال برهمکنش با خودش دیده اند، آن هم از راهی به جز نیروی گرانشی.
* بر پایه ی این یافته، شاید ماده ی تاریک کاملا هم تاریک نباشد.
عکسی که تلسکوپ هابل از خوشه ی کهکشانی آبل ۳۸۲۷ گرفته. ساختارهای آبی رنگ شگفت انگیزی که پیرامون کهکشان های مرکزی دیده می شوند نماهای یک کهکشان بسیار دورتر پشت خوشه اند که در اثر جرم کهکشان های جلویی دچار همگرایی گرانشی شده. مشاهدات از چهار کهکشان جلویی نشان می دهند که ماده ی تاریک پیرامون یکی از آن ها با خود کهکشان حرکت نمی کند و گویا برهم کنش های ماده ی تاریک/ماده ی تاریکِ ناشناخته ای در آن جا رخ داده. اندازه های دیگر تصویر را در این پیوندببینید
رصدهای تلسکوپ بسیار بزرگِESOو تلسکوپ فضایی هابلاز کهکشان های برخوردینشانگر نخستین جزییات فریبنده درباره ی سرشت ماده ی تاریک، این جوهره ی رازآلود کیهان است.

یک گروه از اخترشناسان با بهره از دستگاه کاوشگر طیف سنج چند-بخشی (MUSE) روی تلسکوپ VLTرصدخانه ی جنوبی اروپا در شیلی، و همچنین تصاویر تلسکوپ هابل از درون مدار، به بررسی برخوردهای هم‌زمان چهار کهکشان در خوشه ی کهکشانی آبل ۳۸۲۷ پرداختند. این گروه توانستند نمای انباشتگی جرم درون سامانه را آشکار کرده و پراکندگی ماده ی تاریک در آن را با جایگاه های این کهکشان های درخشان مقایسه نمایند.

اگرچه ماده ی تاریک دیده نمی شود ولی این دانشمندان توانستند با بهره از ترفند همگرایی گرانشیبه جایگاه آن پی ببرند. این برخورد کهکشانی در جایی درست روبروی یک کهکشان بسیار دورتر که پیوندی هم با این خوشه ندارد رخ می دهد. انبوه ماده ی تاریکِ پیرامون این کهکشان های برخوردی به شدت فضازمان را در هم پیچانده و مسیر پرتوهای نورِ آن کهکشان دوردست را کج کرده، به گونه ای که تصویرش از دید ما دچار کج‌نمایی شده و به شکل کمان هایی آشکار در آمده است.

تا جایی که می دانیم، همه ی کهکشان ها در دل توده های ماده ی تاریک جای دارند. کهکشان هایی مانند راه شیریبدون اثر محدودکننده ی گرانش ماده ی تاریک، به هنگام چرخش از هم می پاشیدند. برای جلوگیری از این فروپاشی، ۸۵ درصد جرم کیهان [۱] می بایست به شکل ماده ی تاریک باشد، ماده ای که هنوز سرشت راستینش ناشناخته مانده.

در این بررسی، پژوهشگران این چهار کهکشان برخوردی را رصد کردند و دریافتند که گویا توده ی ماده ی تاریک یکی از کهکشان ها از خود آن کهکشان عقب مانده. این توده اکنون ۵۰۰۰ سال نوری (۵۰ هزار میلیون میلیون کیلومتر) پشت کهکشان است - فضاپیمای وویجرناسا برای پیمودن این فاصله ۹۰ میلیون سال زمان نیاز دارد.

بر پایه ی نظریه، اگر در برخوردهای کهکشانی، ماده ی تاریک با خودش برهم کنش هایی هر چند اندک، از راهی به جز گرانش انجام دهد، یک درنگ (عقب ماندگی، واماندگی) میان آن و کهکشان همراهش روی خواهد داد. [۲] تاکنون هرگز برهم کنش ماده ی تاریک از راهی به جز نیروی گرانش دیده نشده.
پراکندگی ماده ی تاریک خوشه با خط های آبی نمایانده شده. چنان چه می بینید، توده ی ماده ی تاریکِ کهکشان سمت چپ به اندازه ی چشمگیری از خود کهکشان فاصله دارد، چیزی که می تواند نشانگر گونه ای واکنش ناشناخته ی ماده ی تاریک/ماده ی تاریک باشد. تصویر بزرگ تر- اندازه های دیگر را در این پیوندببینید
نویسنده ی اصلی پژوهش، ریچارد مَسی از دانشگاه دورهام چنین توضیح می دهد: «ما فکر می کردیم ماده ی تاریک سرش به کار خودش است و به جز کشش گرانشی، هیچ رفتار دیگری بروز نمی دهد. ولی اگر ماده ی تاریک در هنگامه ی این برخورد دچار کاهش سرعت شده، پس چه بسا این نخستین نشانه از فیزیک پُرمایه در بخش تاریک باشد: جهان پنهان پیرامون ما.»

این پژوهشگران یادآوری می کنند که بررسی های بیشتری درباره ی اثرهای دیگری که آن ها هم می توانند یک درنگ (واماندگی) پدید آورند نیاز است.» باید کهکشان های بیشتری رصد شده و شبیه سازی های رایانه ای از برخوردهای کهکشان ها انجام گیرد.

یکی از اعضای این گروه به نام لیلیا ویلیامز از دانشگاه مینه سوتا می افزاید: «ما می دانیم که ماده ی تاریک وجود دارد زیرا با ماده ی معمولی برهم کنش گرانشی انجام می دهد و با این کار به شکل‌دهی کیهان کمک می کند، ولی هنوز درباره ی کاری که این ماده واقعا انجام می دهد آگاهی بسیار اندکی داریم. مشاهدات تازه ی ما نشان می دهند که ماده ی تاریک شاید بتواند نیروهایی به جز گرانش هم وارد کند، این بدان معناست که ما می توانیم برخی از نظریه های کلیدی درباره ی سرشت احتمالی ماده ی تاریک را کنار بگذاریم.»

این دستاوردها در پی یافته های دیگری به دست آمده اند که همین گروه به تازگی انجام داده. در آن پژوهش، آن ها ۷۲ برخورد میان خوشه های کهکشانی را رصد کرده [۳] و دریافته بودند که ماده ی تاریک برهم کنش بسیار کمی با خودش دارد. ولی در این پژوهش تازه به جای بررسی خوشه های کهکشانی، حرکت تک تک کهکشان ها بررسی شده. پژوهشگران می گویند که برخورد میان این کهکشان ها شاید از برخوردهای دیده شده در پژوهش پیشین هم زمان بیشتری برده بوده- این باعث می شود حتی اثرهای یک نیروی اصطکاکی اندک هم با گذشت زمان افزایش یابد و به یک پس‌افتادگی نسبتا بزرگ که بشود آن را اندازه گرفت بینجامد.

با روی هم گذاشتن این دو یافته، برای نخستین بار مرز رفتار ماده ی تاریک آشکار می شود. [این که] برهمکنش ماده ی تاریک کمتر از این، ولی بیشتر از آن است. مسی می افزاید: «ما با فشردن دانشمان از دوسو، سرانجام داریم از بالا و پایین به ماده ی تاریک دست می یابیم.»

---------------------------------------------
یادداشت ها:
۱)اخترشناسان دریافته اند که محتوای کلی جرم/انرژی از سه بخش درست شده: ۶۸% انرژی تاریک، ۲۷% ماده ی تاریک، و ۵% هم ماده ی معمولی. بنابراین ۸۵% از پیکره ی کهکشان مربوط به بخشی از ماده است که دیده نمی شود.

۲)شبیه سازی های رایانه ای نشان می دهند که اصطکاک اضافی ناشی از برخورد باعث کاهش سرعت ماده ی تاریک می شود. سرشت این برهم کنش ناشناخته است؛ یا می تواند به دلیل اثرهای کاملا شناخته شده باشد و یا شاید هم به دلیل گونه ای نیروی ناشناخته ی شگفت انگیز. تنها چیزی که اکنون می توان گفت اینست که دلیل آن "گرانش"نیست.

این چهار کهکشانِ در حال برخورد شاید همگی از ماده ی تاریکشان جدا شده باشند. ولی ما تنها از روی یکی از آنها توانستیم اندازه گیری هایمان را به خوبی انجام دادیم، زیرا به گونه ای شانسی درست هم‌تراز با آن جرمِ پس زمینه که نورش دچار همگرایی گرانشی آن ها شده بود جای داشت. تصاویر همگراییده ی آن جرم پس زمینه از سه کهکشان دیگر دورتر بود، از همین رو مرز ماده ی تاریک آن ها بازتر از آن بود که بشود از دید آماری، نتیجه گیری های چشمگیری انجام داد.

۳)هر خوشه ی کهکشانی می تواند تا چند هزار کهکشان در خود داشته باشد.

۴)تنها نکته ی نامشخص در یافته های این پژوهش، بازه ی زمانی برخورد است: اصطکاکی که ماده ی تاریک را کُند کرده یا می توانسته یک نیروی بسیار ضعیف باشد که در درازنای میلیاردها سال وارد می شده، یا یک نیروی به نسبت قوی تر که "تنها"۱۰۰ میلیون سال است دارد وارد می شود.

واژه نامه:
dark matter - gravity - ESO - Very Large Telescope - NASA - ESA - Hubble Space Telescope MUSE - VLT - galaxy - galaxy cluster - Abell 3827 - gravitational lensing - spacetime - Milky Way - Voyager spacecraft - Richard Massey - Durham University - lag - computer simulation - Liliya Williams - University of Minnesota - friction -

دهانه بزرگ هوکوسائی روی سیاره تیر

$
0
0
این تصویر در اندازه ی بزرگ تر
دهانه ی برخوردی هوکوسائی (Hokusai) یکی از بزرگ ترین دهانه های جوان روی سیاره ی تیر (عطارد) است. این گودال که قطرش به ۱۱۴ کیلومتر می رسد، دارای رگه های روشنبیرون زده ایست که تا بیشتر سطح سیارهکشیده شده اند.
ولی در این تصویر موزاییکی نمای نزدیک که با دید مایل از آن گرفته شده، رگه هایش دیده نمی شوند و تمرکز بر کوه هایآفتاب گرفته ی مرکز آنست با دیواره های بلندو دریاواره ی کف آنکه از گدازه های سرد شده ی برخوردی پوشیده شده.
عکس هایی که این تصویر را ساخته اند توسط فضاپیمای مسنجر (MESSENGER) گرفته شده.
مسنجر از سال ۲۰۱۱ و به عنوان نخستین فضاپیما وارد مدار گردش به دور سیاره ی تیر شد. در این مدت، این فضاپیما کاوش هایی علمیروی تیر انجام داده از جمله تصویربرداری های گسترده و فراگیراز این درونی ترین سیاره ی سامانه ی خورشیدی.
اکنون دیگر سوخت مسنجر به پایان رسیده و نمی تواند بر آشفتگی های که در اثر گرانش خورشید در مدارش پدید می آید چیره شود. از همین رو پیش بینی می شود این فضاپیما در روز ۳۰ آوریل به سطح سیاره ی تیر برخورد نماید.

در همین زمینه: * پیکر یک انسان روی سیاره تیر!* گودال خندان روی سیاره تیر * میکی ماوس روی سیاره تیر دیده شد!
واژه نامه:
crater - Mercury - Hokusai crater - ray - planet - impact melt - MESSENGER spacecraft - Solar System - propellant - orbital perturbation - Sun

منبع: apod.nasa.gov

حلقه ای به مناسبت بیست و پنجمین سالگرد پرتاب تلسکوپ هابل به فضا

$
0
0
این تصویر در اندازه ی بزرگ تر
چگونه می شود که یک کهکشان پیکره ای مانند یک حلقه پیدا می کند؟
لبه ی کهکشان آبی فامی که در سمت راست این تصویر می بینیدیک ساختار حلقه-مانند غول پیکر با قطر ۱۵۰ هزار سال نوریدارد که از ستارگان تازه شکل گرفته ی بزرگ و بسیار درخشان تشکیل شده. این کهکشان که AM 0644-741نام دارد، به عنوان یک کهکشان حلقه ایشناخته شده و در پی یک برخورد کهکشانی سهمگین پدید آمده.
کهکشان ها به هنگام برخورداز درون یکدیگر می گذرند، هر چند به دلیل بزرگی پهنه ی فضا، ستارگانشان به ندرت با هم رویارو می شوند.
ساختار حلقه-مانند زمانی پدید می آید که یک کهکشان کوچکبه طور کامل از درون صفحه ی یک کهکشان بزرگ بگذرد و در پی آن، کِشند گرانشیدر کهکشان بزرگ تر رخ دهد. آن چه در این هنگام روی می دهد، همانند افتادن سنگی درون آب یک آبگیر است:
گاز و غبارهایمیان‌ستاره ای فشرده می شوند و موجی از ستاره زاییمی آفرینند که از نقطه ی فرو رفتن کهکشان کوچک تر رو به لبه های کهکشان گسترش می یابد، درست مانند موجی که از نقطه ی افتادن سنگ رو به کناره های آبگیر جابجا می شود. خود کهکشان کوچک تر در بیرون از چارچوب این تصویرِ تلسکوپ فضایی هابلجای دارد و دیده نمی شود.
* توجه کنید که توده ی زردفام درون حلقه، یک کهکشان جدا از این دو است که تنها به گونه ای شانسی از چشم ما در همان راستای AM 0644-741 دیده می شود. 
این عکسبه مناسبت بیست و پنجمین سالگردپرتاب تلسکوپ فضایی هابلگرفته شده. این تلسکوپ در ۲۴ آوریل سال ۱۹۹۰ سوار بر شاتل فضایی دیسکاوری راهی مدار زمین شد
کهکشان حلقه ای AM 0644-741 حدود ۳۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد.


واژه نامه:
galax - ring - AM 0644-741 - ring galaxy - galaxy collision - gravitational disruption - wave - star formation - Hubble Space Telescope

منبع: apod.nasa.gov

هر سه دقیقه یک عکس از خورشیدگرفتگی

$
0
0
این تصویر در اندازه ی بزرگ تر
کوچک شد، کوچک تر شد، ناپدید شد!
این چیزی بود که ماه گذشته در  سوالباردنروژ، به هنگام خورشیدگرفتگی کامل دیده و احساس شد.
در تصویر امروز، نماهایی از همین خورشیدگرفتگی را می بینیم که هر سه دقیقه یک بار گرفته شده و سپس به شیوه ی دیجیتالی به هم افزوده شده اند، با یک نما از چشم انداز همان جا. [این چشم انداز را در اینجا هم دیده بودید: * تماشای خورشیدگرفتگی در هوای قطبی]
در پیش زمینه، چندین نفر از جستجوگران خورشیدگرفتگیکه شماری از آن ها مجهز به دوربین های بسیار پیچیده ای هم هستند را غرق در تماشا می بینیم.
همچنان که این دو جرم آسمانی به هم نزدیک و نزدیک تر می شدند، بخش از خورشید توسط ماه پوشیده شد و این پوشیدگی رو به افزایش گذاشت. گفتنیست چون سوالبارد نروژ نزدیک به قطب شمال زمین جای دارد، از چشم انداز آن جا، ماه و خورشید در راستای افقی در آسمان به سوی هم می رفتند.
در نمای مرکزی، ماه به طور کامل چهره ی خورشید را پوشاندو محیط پیرامون روی زمین را ناگهان همچون شب تاریک کرد. هر چند کره ی ماه چهره ی سیمین شبانه اش را نداشت و تنها تاج گسترده ی خورشیدگرداگرد آن را فراگرفته بود. گفتنی است، هنوز ۲.۵ دقیقه نگذشته بود که سطح خورشید دوباره آغاز به پدیدار شدنکرد.
خورشیدگرفتگی کلیبعدی در ماه مارس ۲۰۱۶ و از چشممردمان جنوب آسیا رخ خواهد داد. چنان چه در نقشه ی زیر می بینید، در ایران رخ نمی دهد:
نقشه ی خورشیدگرفتگی ۸ مارس ۲۰۱۶- تصویر بزرگ تر
واژه نامه:
Svalbard - Norway - total eclipse - Sun - Moon - eclipse seeker - corona - Southeast Asia

منبع: apod.nasa.gov

کهکشان های بزرگ از درون می میرند

$
0
0
* توقف ستاره زایی در بزرگ ترین کهکشان های باستانی، حدود سه میلیارد سال پس از مهبانگ از هسته ی آن ها آغاز شد و به سراسر پیکره‎شان گسترش یافت.
* این روند مرگ از درون به بیرون، آن ها را به کهکشان هایی تبدیل کرد که امروز به نام کهکشان های "مرده"شناخته می شوند.

یک بررسی تازه بر روی ۲۲ کهکشان بیضیگون (بیضوی) - که بیشترشان هم اندازه یا بزرگ تر از راه شیری ما بودند- نشان می دهد که بزرگ ترین و پرجرم ترین کهکشان ها حدود ۱۰ میلیارد سال پیش ستاره زایی را در مرکزشان به پایان برده بودند در حالی که زایش ستارگانهنوز در کناره های آن ها ادامه داشت.
این تصویر نشان می دهد که چگونه ستاره زایی در قلب کهکشان های بیضیگون خاموش (متوقف) شده و سپس این خاموشی به بخش های بیرونی تر آن گسترش می یابد تا کهکشان هایی که امروزه به نام "سرخ و مرده"شناخته می شوند پدید آید. تصویر بزرگ تر
نویسنده ی اصلی پژوهش، ساندرو تکلا که یک دانشجوی دکترا در بنیاد اخترشناسی ETHزوریخدر سوییساست به اسپیس دات کامگفت: «این کهکشان ها ۱۰ میلیارد سال پیش یعنی سه میلیارد سال پس از مهبانگ زنده بودند و ستاره زایی های شدیدی هم داشتند. این ها همین کهکشان های بزرگ و مرده ای هستند که امروزه در کیهان می بینیم.»

بررسی کهکشان های بیضیگون باستانی نیروی دوباره ای به بحث و گفتگوهایی که درباره ی چگونگی خاموشی ستاره زایی انجام می شود بخشید. بر پایه ی یک نظریه ی پیشرو، یک سیاهچاله ی ابرپرجرمبا پراکنده کردن گازها و موادی که سوخت ستاره سازی هستند، باعث از هم گسیختگی این روند می شود. در حالی که نظریه ی دیگری درباره ی وجود یک سازوکار ناشناخته می گوید که جلوی ورود ذخیره ی گاز به مرکز را می گیرد.

تکلا می گوید داده های بررسی وی از هر دوی این نظریه ها، یا حتی آمیزه ای از هر دو پشتیبانی می کند. همچنین جالب آنست که کهکشان های بیضیگون کوچک تری که یادگار آن دورانند هنوز ستارگان بسیاری درونشان ساخته می شود. چرایش هنوز نامشخص است.

گشودن راز
تکلا می گوید او بدین دلیل به سراغ این پژوهش آمده که علاقمند به دانستن چگونگی پیدایش ستارگان از دید سازوکارهای فیزیکی است.

به گفته ی وی، پی بردن به این که چه چیزی روند ستاره زایی را در این کهکشان های بزرگ متوقف کرده نیاز به مشاهدات بیشتری خواهد داشت. اخترشناسان این کهکشان های بیضیگون را "سرخ و مرده"نامیده اند زیرا شمار ستارگان پیر و سرخ مُرده ی آن ها بسیار بیش از ستارگان جوان و آبی آن هاست.
کهکشان بیضیگون IC ۲۰۰۶ از چشم تلسکوپ فضایی هابل. یک پژوهش تازه نشان می دهد که بزرگ ترین کهکشان های بیضیگون حدود سه میلیارد سال پس از مهبانگ روند ستاره زایی را در مرکز خود به پایان رساندند. اندازه ی بزرگ تر
در این پژوهش، برای بررسی ۲۲ کهکشان حدود ۳۰۰ ساعت کار رصدی با تلسکوپ فضایی هابلو تلسکوپ بسیار بزرگ (VLT، وی‌ال‌تی) در رصدخانه ی جنوبی اروپادر شیلیانجام شد. تلسکوپ وی‌ال‌تی طیف ستارگان (پراکندگی نوری آن ها) را بررسی کرد و جای ستارگان جوان تر را نشان داد. تلسکوپ هابل هم با جستجوی ستارگان پیرتر، پراکندگی جرمی ستارگان این کهکشان ها را نمایان ساخت.

تکلا می گوید تکرار این زمان رصدی کار سختی است زیرا این رصدخانه ها درخواست کننده ی بسیاری دارند. او بر آنست تا در یک پژوهش متمرکز به کمک تلسکوپ هابل، ۱۰ تا از بزرگ ترینِ این کهکشان ها را رصد کرده و شیوه ی ستاره زایی آن ها را با دقت بیشتری بررسی کند.

به گفته ی تکلا، به زودی اخترشناسان به وضوح بیشتر و نماهای بهتری دست خواهند یافت که می توانند با بهره از آن ها به گذشته نگاه کنند و کهکشان هایی که در زمانی نزدیک تر به مهبانگ پدید آمدند را بررسی کنند.

تلسکوپ فضایی جیمز وبناسا قرار است در سال ۲۰۱۸ راهی فضا شود. بر روی زمین هم بزرگ ترین تلسکوپ نوری جهان به نام "تلسکوپ بی‌اندازه بزرگ اروپا" (European Extremely Large Telescope یا E-ELT) با یک آینه ی ۳۹ متری در دست ساخت است که انتظار می رود در سال ۲۰۲۴ آماده شود.

این پژوهش در شماره ی ۱۶ آوریل نشریه ی ساینس منتشر شدهاست (متن pdf آن).

واژه نامه:
Big Bang - star - elliptical galaxy - Milky Way - Sandro Tacchella - Ph.D - ETH Zurich's institute for astronomy - supermassive black hole - star formation - physical mechanism - red and dead - Hubble Space Telescope - European Southern Observatory - Very Large Telescope - VLT - spectra - NASA - James Webb Space Telescop - optical telescope - European Extremely Large Telescope - E-ELT - journal Science - IC 2006 -

منبع: Space.com

گشت و گذار دیجیتالی در سیارک وستا

$
0
0
شما هم می توانید به کاوش روی سیارک وستا بپردازید.
یکی دو سال پیش، فضاپیمای روباتیک داون ناسا (Dawn) دیداری با وستاکه دومین جرم بزرگ کمربند اصلی سیارک های سامانه ی خورشیدی میان بهرامو مشتریاست داشت.
در درازنای این دیدار یک ساله، دوربین های داوناز سرتاسر سطح وستاعکس گرفتند و همه ی دهانه ها و کوه های بزرگ این ریزسیارهرا به تصویر کشیدند.
اکنون برای نخستین بار با پیوند این عکس ها به یکدیگر، یک مدل دیجیتالیدرست شده که به هر کسی با یک مرورگر کامل اجازه می دهد تا با کلیکیدن و کشیدن، به گونه ای مجازی به گرد وستا پرواز کندو حتی بر روی هر یک از ویژگی های سطح آن که به نظرشجالببیایدزوم کند.
همچنین اگر دوست داشته باشید می توانید با کلیکیدن بر روی دکمه ی 3D در پایین چارچوب، نقشه ی دو بُعدی اصلی را بر روی پیکره ی این سیارک که جرمی تقریباکروی است بیندازید.
داون وستا را در سال ۲۰۱۲ بدرود گفتو اکنون تازه عکسبرداری و کاوش رازهایبزرگ ترین جرم کمربند سیارک ها را آغازیده است: سیاره ی کوتولهی سرس.

در همین زمینه: * پرواز مجازی بر فراز سیارک وستا

واژه نامه:
Vesta Trek - asteroid - Vesta - NASA - Dawn - Solar System - asteroid belt - Mars - Jupiter - minor planet - dwarf-planet - Ceres

منبع: apod.nasa.gov

یکی از لکه های روشن سرس وارد میدان دید فضاپیما شد

$
0
0
این ویدیو از رشته نماهایی درست شده که از فضاپیمای داون ناسا (Dawn)به دست آمده و سطح شمالی سرس، روی سمت آفتاب‌گرفته ی این سیاره ی کوتولهرا نشان می دهند. اگر نتوانستید ویدیو را ببینید، تصویر پویای (gif) آن را در این نشانی ببینید.

داون این عکس ها را در روزهای ۱۴ و ۱۵ آوریل از فاصله ی ۲۲۰۰۰ کیلومتری بالای نیمکره ی شمالی سرس گرفت. این فضاپیما در حال ورود به نخستین مدار دایره ای علمی خود است که RC3 (منش نمایی چرخش ۳) نام دارد و گردش در آن از روز ۲۳ آوریل آغاز خواهد شد.

لکه ی روشنیکه گروه علمی داون آن را "لکه ی ۵"نامیده اند و در واقع از دو لکه ی روشن نزدیک به هم درست شده، در چند نمای پایانی از سمت راست وارد میدان دید می شود. تصویر روبرو را ببینید:

داون اکنون ارایه ی تصاویری را به پایان برده که به برنامه ریزان ماموریت برای بردن آن به نخستین مدار علمی‎اش و نیز آماده سازی آن برای تصویربرداری های بعدی کمک کرده است.

این نماها در اندازه های اصلی، هر پیکسلشان هم ارز ۲.۱ کیلومتر است. زاویه ی گامیا زاویه ی خورشید-سرس-فضاپیما در اینجا ۹۱ درجه است. در تصویرهای روز ۱۰ آوریل که آن ها را در این نوشتهدیده بودید، این زاویه ۱۳۱ درجه بود.

واژه نامه:
NASA - Dawn - dwarf planet - Ceres - circular orbit - RC3 - rotation characterization 3 - spot 5 - phase angle

ابرهای رنگین ماکیان

$
0
0
این تصویر در اندازه ی بزرگ تر
ستارگان می توانند در محیط های رنگارنگ هم ساخته شوند.
در اینجایک منطقه ی ستاره زایی سرشار از گازهای برافروخته و غبارهای تیره را در محدوده ی صورت فلکی ماکیان (دجاجه)، نزدیک ستاره ی درخشان صدر (صدرالدجاجه، گامای ماکیان) می بینید. این منطقهبا پهنایی نزدیک به ۵۰ سال نوری، بخشی از سحابی گاما ماکیان است که حدود ۱۸۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد.
در سمت راستچارچوب این تصویر، بارنارد ۳۴۴ را می بینید، یک ابر تاریک و در هم پیچیده ی انباشته از گازهای سرد مولکولی. همچنین یک دیوار چشمگیر از غبار و گاز هیدروژنبرافروخته ی سرخ فام را نیز می بینید که از بالا به پایین چشم انداز کشیده شده و چارچوب را به دو نیم کرده است.
گازهای برافروخته ی سرخ فام نشانگر سحابی های نشری (گسیلشی) کوچکند در حالی که ناحیه های آبی فام، جایگاه سحابی های بازتابیرا می نمایانند، یعنی جاهایی که نور ستارگان از روی ذراتِ معمولا تیره ی غبار بازتابیده و به چشم ما می رسند.
سحابی گاما ماکیانبه احتمال بسیار تا چند میلیارد سال دیگر از میان خواهد رفت زیرا بیشتر ستارگانجوان و درخشان این ناحیه تا آن زمان منفجر خواهند شدو با موج انفجارشان، بیشتر غبارهای سحابی را پراکنده کرده و بیشتر گازهای آن را پس خواهند زد.

در همین زمینه: * یک ستاره ابرغول به نام گاما ماکیان 

واژه نامه:
star forming region - constellation of the Swan - Cygnus - star - Sadr - Gamma Cygni nebula - Barnard 344 - molecular gas - hydrogen - emission nebula - reflection nebula

منبع: apod.nasa.gov
Viewing all 5950 articles
Browse latest View live


<script src="https://jsc.adskeeper.com/r/s/rssing.com.1596347.js" async> </script>