 |
این عکس‌ها به هنگام ماه‌گرفتگی روز ۵ امرداد (۲۷ ژوییه) گرفته شده‌اند. از این سه قرص ماه، قرص میانی دارد از مرکز سایهی تاریک زمین می‌گذرد و چنان چه می‌بینید از نور خورشید که توسط هوای زمین پراکنده شده و بر آن افتاده به رنگ سرخِ غروب‌های زمین در آمده است.
این ماه‌گرفتگی طولانی‌ترین ماه‌گرفتگی سده‌ی ۲۱ بود و اینجا از چپ به راست که نگاه کنیم، روند ۱۰۳ دقیقه‌ایِ گرفتِ کلی را در آغاز، بیشینه، و پایان آن را می‌بینیم.
بلندترین مسیرِ ممکن برای گذشتن ماه در سایهی زمین، مرکز آنست (گذشتن از روی قطر سایهی زمین)، و از همین رو چنین ماه‌گرفتگی‌هایی بسیار بلند می‌شوند.
ولی این ماه‌گرفتگی به جز مرکزی بودن، یک ویژگی دیگر هم داشت که آن را بلندتر کرد- روز ۵ امرداد، ماه به نقطه‌ی اوج یا اپازم مدارش رسید و یک ریزماه شد. در این نقطه، ماه نه تنها در دورترین نقطه‌ی مدار بیضی‌اش نسبت به زمین است، بلکه کُندترین حرکت را هم دارد.
در ماه‌گرفتگی پیشین که ۱۱ بهمن (۳۱ ژانویه) رخ داد، ماه تقریبا در نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدار بیضی‌اش به زمین بود و یک ابرماه ساخت [یا بیشترین سرعت حرکت].
همچنین در آن شب، ماه از بخش جنوبی سایهی زمین، زیر قطر آن گذشت و چون هم مسیرش کوتاه‌تر بود و هم با بیشینه‌ی سرعتش بود، گرفتگی‌اش تنها ۷۶ دقیقه به درازا کشید.
در ۱ بهمن امسال (۲۱ ژانویه‌ی ۲۰۱۹) سومین ماه‌گرفتگی کلی پی در پی نیز رخ می‌دهد که آن هم بیرون از مرکز سایه است. همچنین در آن هنگام، ماه نزدیک نقطه‌ی پیرازم یا حضیض مدارش خواهد بود (پس تقریبا یک ابرماه می‌شود)، و چون در آن هم مسیر ماه کوتاه است و هم سرعتش بالاست، گرفتگیِ کلی آن تنها ۶۲ دقیقه زمان خواهد برد.
--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
واژه‌نامه:
Moon - Earth - umbral - lunar eclipse - totality - apogee - elliptical orbit - perigee -
منبع: apod.nasa
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان