نمایی هنری از کل دنیایی که می‌توانیم ببینیم

ما تا کجا را می‌توانیم ببینیم؟

فرض کنید که چشم ما بتواند هر گونه پرتویی پیرامونمان است را ببیند، در این صورت، در زمان کنونی، همه‌ی چیزهایی که می‌بینیم و هر چیزی که بتوانیم ببینیم همگی با هم "جهان دیدارپذیر"را ساخته‌اند.

در طیف‌های نوری، دورترین نوری که می‌توانیم ببینیم تابش زمینه‌ی ریزموجاست، تابشی که از زمانی در ۱۳.۸ میلیارد سال پیشمی‌آید، از روزگاری که جهان هستی مانند ابر چگالی از مه، مات و کدر بود.

برخی از نوترینوهاو امواج گرانشی‌ای که پیرامون ماست ریشه در زمانی دورتر از تابش زمینه دارند، ولی ما انسان‌ها هنوز توان فنی ردیابی آنها را نداریم.

این تصویر، جهان دیدارپذیر را در یک مقیاس لگاریتمی (هر چه دورتر شده، فشرده‌تر شده) نشان می‌دهد. زمینو خورشیدو اجرام سامانه‌ی خورشیدیدر مرکز دیده می‌شوند و رو به بیرون به ترتیب، ستارگان نزدیک، کهکشان‌های نزدیک، کهکشان‌های دوردست، رشته‌های مواد آغازین، و در پایان هم تابش زمینه‌ی ریزموج.

پنداشت معمول کیهان‌شناسان اینست که جهاندیدارپذیر ما خود تنها بخشِ نزدیکِ یک چیستی ِ بزرگ‌تر به نام "کیهان"است که در آن نیز همین قانون‌های فیزیکی برقرار است.

با این همه، اندیشه‌ها و باورهای هم هست که اگرچه بر پایه‌ی استدلال‌های فرضی‌اند ولی اندیشه‌های پرطرفداری‌اند و بر پایه‌ی آنها، حتی کیهان خود ما هم بخشی از یک چندجهانی (چندکیهانی) است که می‌توانند قانون‌های فیزیکی متفاوت، یا ثابت‌های فیزیکی متفاوت، یا بُعدهای بیشترینسبت به کیهان ما داشته باشند و یا این که تنها می‌توانند نمونه‌هایی از کیهان استاندارد ما با تفاوت‌های شانسی اندکیباشند.

--------------------------------------------

واژه‌نامه:

منبع: apod.nasa