تنها مرز، پراش نور

آیا تاکنون شده که بخواهید از درون چشمی یک تلسکوپ بزرگ فضاییبه چیزی نگاه کنید؟ اگر شده و توانسته باشید، حتما نمایی واضح و روشن دیده اید که تنها با پراش محدودشده.

هوای زمین با ویژگی مات کننده ی خود، رصدگرانی که از پشت تلسکوپ های زمینی به رصد می پردازند را می آزارد، ولی نمی تواند چنین تاثیری بر روی نماهای تلسکوپ های فضایی بگذارد. در نتیجه تنها چیزی که بر روی تفکیک‌پذیری زاویه ای نماهای تلسکوپ های فضایی اثر می گذارد پراشاست.

تفکیک‌پذیری زاویه ایِ یک نمای "محدود با پراش"هم تنها بستگی به طول موج نور و قطر عدسی یا آینه ی تلسکوپ دارد؛ هر چه قطر بیشتر باشد، تفکیک‌پذیری بیشتر شده و تصاویر روشن تر (واضح تر) خواهند بود.

ولی به تازگی یک سامانه ی نوین اپتیک سازگاربه نام MagAOساخته شده که کارش زدودن ویژگی مات کنندگی جو از نماهای اجرام فضاییست، و در این تصویر، برای نگریستن به ستاره ی دوتایی پرآوازه ی آلفا قنطورسدر طول موج نور دیدنی (مریی) از آن بهره گرفته شده.

اینجا رصدخانه ی لاس کامپاناساست و اخترشناس لیرد کلوز دارد سامانه ی MagAO را روی چشمی تلسکوپ ۶.۵ متری ماژلان کلیآزمایش می کند.

آنچه این اخترشناس می بیند یک نمای تاریخی محدود به پراشاست (چارچوب پیوست) که فاصله ی دیداری ۴ ثانیه ی قوسی میان دو ستاره ی نزدیک به همِ این سامانه ی دوتاییرا به گونه ای آشکار و روشن نشان می دهد... بدون آن که نیازی به بردن تلسکوپ به مدار پایینزمین باشد.

واژه نامه:

منبع: apod.nasa.gov